Namibië route naar het hoge Noorden

 Een hele tijd geleden gepland, uitgesteld en in 2021 last minute nog gelukt! Vanaf 15 augustus veranderde de terugreis beperking en was de quarantaine plicht niet meer noodzakelijk bij terugkomst. Eind september via teams een meet en greet met Elise om de route door te nemen, vragen te stellen en alle ins en outs te bespreken. De verplichte PCR test gedaan voor Namibië en Zepp en Carbon naar Dierenpension Eilers gebracht. Dierenpension Eilers is een goed adres waar ze aandacht en verzorging krijgen, samen hebben ze een eigen onderkomen en zo ook steun aan elkaar. Het is de eerste keer in 3 jaar dat ze zo lang van huis zijn.

Naar Frankfurt gaan we met de auto en deze parkeren we direct tegenover de vertrekterminal, parkeren koffers eruit en nog geen 10 minuten lopen en we zijn er. De controles en de douane gaat goed, ook met de tas waar de filmcamera en het fototoestel in zit, deze tas kan in zn geheel over de band. Goed geregeld!

Voordat we boarden is er een extra check of alle passagiers de Health documenten voor Namibië in orde hebben, een krabbel op de boarding pas bevestigd dat. Nadat we op tijd de lucht ingaan is er op het eerste stuk wat turbulentie, daardoor een late diner en weer n vroeg ontbijt. Al met al een korte nacht met een landing stipt op tijd.

Voor de douane ook in Namibië eerst een controle van de health documenten, paspoort - testdocument en healthformulier van Namibië. Daarna door de douane, bagage afhalen en Godfried van Asco staat er al om ons op te halen. Hij brengt ons naar Gapbon Guesthouse in Klein Windhoek die ik onderweg bel of we nog een laat ontbijt kunnen krijgen, jazeker, geen probleem. En bij aankomst, na de fijne ontvangst gaan we op ons gemak ontbijten. Van de 17 kamers zijn er 2 bezet, toerisme is nog niet op gang gekomen. Dan naar bed en om 13.00 weer op, we worden opgehaald door Asco om de auto te halen.

Asco car hire levert ons de auto met daktent, na de film - instructie over de tent- camp spullen - auto en technische zaken gaan we op pad. Allereerst inkopen voor de komende tijd bij de SuperSpar aan Centaurastreet naast Maureamall. We hebben 2 karren vol, veel water en wat we verder nodig hebben voor dikke 2 weken ontbijt - lunch en diner. Daarna nog naar de liquorstore voor Savanna Dry en Windhoek lager.

Terug naar Gapbon Guesthouse, ik heb de GPS op de kamer laten liggen, verbinding is slecht waardoor maps op mn telefoon t niet doet, en zo gaan we old skool terug. Ondanks dat Windhoek in de afgelopen jaren gegroeid is lukt het best. Er zijn 2 belangrijke wegen in WIndhoek en dat maakt t makkelijk om je weg te vinden. Terug bij Gapbon Guesthouse stoppen we alles in de koelkast en gaan we na weer n douche om de hoek eten. Achterom door de poort, over het terrein van Guesthouse Klein WIndhoek, rechts de straat af en daar is Riverside restaurant. Goede kaart, fijne bediening, koud bier en een goede steak van 300 gram. De reis kan starten..

23-09-2021

Vanuit Windhoek richting Okahandja, lunchen in Omaruru en dan naar White Lady Brandberg camp. Dit is het gebied van de berg olifant, een kleinere soort olifant die we onderweg niet spotten. Het wordt steeds droger en meer desolaat, bergen rechts en links, dan weer vlak en dor. Bij de grote Brandberg ligt de Brandberg White lady lodge met een groen gras, goed terras , 2 zwembaden en verschillende plekken om beschut te relaxen. Na een drankje en wat hout gekocht te hebben gaan we naar de campsite waar we een plek kunnen kiezen. Het is ruim en op verschillende plekken is sanitair. In de avond en vroege ochtend wordt hiervoor de kachel aangemaakt en is er warm water.

We zetten voor de eerste keer de daktent op en kletsen wat onder de grote boom. Na een koude douche, heerlijk:) , is het tijd om ons diner klaar te maken. John maakt t vuur aan en ik rammel wat met de potten en pannen. Het is al donker en met n lampje aan zijn we aan de slag. En dan zijn ze er, de berg olifanten, ze komen van links het camp inlopen, stilletjes  eten aan struiken en bomen, heel relaxt banjert de groep berg olifanten door t camp.Het lokale koor komt ook langs, medewerkers van de lodge zingen voor drinkgeld bij elke kampeerplek, de olifanten stoort t niet, die stappen ook rond.

Deze campsite is redelijk goed bezet en het koor trekt rond, de olifanten banjeren rond, snuffelen aan auto's en eten aan de struiken.

We eten wat later..

Dan alles opruimen, opbergen en de eerste nacht in de daktent.

Vrijdag 24-09-2021

We hebben goed geslapen, staan vroeg op en genieten bij het ontwaken van de dag van een heerlijke kop koffie. Weer eten opruimen, daktent inpakken, wassen en op naar Mowani. Vandaag een korte route waarin het landschap verandert, dan weer 3 kleuren aarde, dan een groene waas, De D2612 naar Mowani is deels erbarmelijk en deels prima onderhouden. Dit is het gebied van Twijfelfontein - Burnt Mountain = Organ Pipes.

Mowani  Mountain camp heeft een eigen douche en toilet en een geweldig uitzicht. Met de rug tegen de bergen en voor je een fenomenaal weids uitzicht - genieten. Ook hier wordt het vuur aangemaakt voor de douche, wat n luxe.

Redelijk op tijd waren we bij Mowani waardoor we de middag kunnen relaxen.

Zaterdag gaan we naar Opuwo, de centrale hub in het Noorden. Onderweg houden we in een nederzetting stil voor een begrafenisstoet. Voorop de politie, daarna verschillende bakkies met mensen achterop in nette kleren, iedereen met mondkapje. De vlag van Namibië wappert op een jeep. We maken een kleine zijsprong naar Sesfontein waar we lunchen in het fort. We zijn de enige gasten en voor t toilet mogen we gebruik maken van kamer 4. John neemt reibekuchen mit apple sauce en ik ga voor de toast. Een school leraar komt langs… voor een donatie voor het school soccer team, Ze hebben een toernooi in Swakopmund en hebben daarvoor nog vanalles nodig. Kan ik me hier heel goed voorstellen.

Vanuit Sesfontein dat maar n klein verfromfraaid plaatsje is gaan we terug naar de grote weg, op naar Opuwo. De weg is eindeloos, kilometers achter elkaar, goede weg, slechte weg, wisselend landschap, dor droog andere kleuren, door en door. Talloze droge rivierbeddingen doorkruisen we, op en af, verder en verder.

Eindelijk komen we aan in Opuwe, vanuit de stilte en eindeloze leegte, hop zo in het drukke Opuwe. We tanken, parkeren de auto bij de Spar, worden al aangeklamd voor geld of souvenirs te kopen en gaan de winkel in. Ook in de Spar vragen mensen voor geld, geld om melk voor de baby te kopen, whatever, geld willen ze wel. Alcohol kunnen we niet meer kopen, op zaterdag na 13:00 mag dat niet meer verkocht worden, op zondag de hele dag niet.We pakken de spullen in de auto omringd door talloze verkoopsters van kralen en kettingen. We kopen 2 armbanden en springen in de auto, op naar de Opuwo Country lodge. Dwars door t dorp de berg op komen we bij de lodge. Vanavond een kamer na de lange rit en morgen ook weer n hele tocht. Bij het uitpakken ziet John dat de bevestiging van de fridge in de achterbak is losgekomen. Samen met n Zwitser bekijkt ie de schade en met wat cable tyre en een spanband wordt t gefixt. ASCO hebben we ook gebeld, tja morgen is zondag, dat is een kerkdag. Waar zijn we maandag? dan kijken ze of t daar gemaakt wordt. ASCO belt niet met de campsite van maandag en belt ook niet terug.

Zondag onderweg naar Epupa, een strook bij de grens met Angola en door het water een groene oase. We gaan ns kijken.

Alles is opgeladen en na een goed ontbijt vervolgen we de route. De weg naar Epupa is redelijk goed, of we zijn al wat gewend:) De omgeving is divers, vlak - bergachtig, her en der  kraal. De ene kraal is verlaten, de ander netjes en bewoond. Bossig, dor, vlak, de weg rijgt zich aaneen en de kuddes met geiten zijn niet te tellen. De kuddes zijn groot en zien er goed uit, sommige kuddes hebben alleen de kleine geitjes waar de kinderen op letten. Kinderen worden soms meerdere weken alleen gelaten door de himba's. Dit nomadenvolk leeft nog op de oude manier. Kinderen vragen onderweg voor sweets of houden de hand op als je langs rijdt.

Dan verschijnt Epupa, een dorp met rond de 500 inwoners en een aantal campsite a la lodge. We zijn bij Omarunga Epupa Falls Camp.

We zetten ons kamp op aan de rivier de Kunene en springen in het zwembad, wat n luxe. Tegen de avond gaan we op een sundowner met Simon. Simon is net iets meer dan anderhalf jaar in dienst bij Gondwana en moet nog veel leren. De lessen die hij heeft gehad zijn via Zoom en hij heeft nog geen interactieve lessen gehad. Door Covid is hij naar huis gestuurd met 40 % van zijn salaris, de lodges in Epupa waren maanden gesloten. Hij neemt ons mee naar boven de berg op met uitzicht op de waterval. Het terrein is eigendom van een Himba die hier een campsite aan het bouwen is. Simon maakt de sundowner klaar en laat ons plaatsnemen aan een tafel en stoelen van gesteente. Netjes verzorgd met tafelkleed en al. Met n gin en tonic genieten we van het uitzicht en achter ons gaat de zon onder.

Het uitzicht op de watervallen is mooi en gelukkig let John goed op om op tijd een foto van de ondergaande zon te maken. Simon neemt ons mee naar beneden waar we zelf ons diner maken. Aan de rand van de Kuenene, onder de Makalani palmen met een Windhoek lager en een Savannah dry, wie doet je wat.

De volgende dag wandelen we zelf naar de watervallen en de andere richting op waar de kayak tochten starten. Het water is echter laag en zeer rustig, kayaken is tegen de wind in met de zon recht op je blote hoofd. We gaan na de wandeling voor t zwembad en dineren vanavond in het restaurant. Het stel uit Bochum waar we vanmiddag kort mee gesproken hebben biedt ons een biertje aan. Doen we en we raken in een geanimeerd gesprek over reizen door Afrika. Hun reizen ook sinds 2003 en zijn behalve Zimbabwe en Mozambique in dezelfde landen als ons geweest. Na de nodige biertjes vraag ik de kelner of onze tafels bij elkaar gezet kunnen worden, anders gaan we nooit eten en het personeel vanavond gaat laat naar huis. Gezellige avond onder Africa lovers.

Omunjandi

De route gaat verder via de oude rivierweg D3700, een weg waar je vroeger 3 dagen mee kwijt was. Wij doen er 4 uur over met de nodige foto en film stops en zelfs een souvenir kopen. De weg gaat nog steeds langs de rivier en de uitzichten zijn top! Goede gravel en weg met grote stenen en gaten wisselen zich af. Aan het einde proberen we nog een echt oud stuk weg te rijden echter alle paden ernaar toe zijn met stenen geblokkeerd. Aangekomen bij Omunjandi vragen we of het mogelijk is, ja als we langs het huis rijden dan is de weg nog 5 km begaanbaar, daarna totaal onbegaanbaar. http://omunjandi-restcamp.com/

Omunjandi restcamp is de droom van Hanta, ze woont er samen met haar dochter en op deze plek aan de Kuenene willen in vrijheid een bestaan opbouwen. Hanta heeft een moeilijk en zwaar leven gehad. Opgegroeid tijdens de oorlog waarbij de leraar met het geweer naar school kwam. Het geweer bleef tijdens de les in de hoek van de klas staan. Later vast komen te zitten in een situatie waar ze niet gelukkig en vrij was. Omunjandi is de plek waar alles is, ze is er vrij en kan er zijn wie ze wil zijn. Samen met haar dochter gaat ze op deze plek aan de Kuenene een restcamp opbouwen,op deze plek die de familie jaren geleden gekocht heeft is ook het vee aanwezig. Rond het huis lopen 9 honden die goed waakzaam zijn. Het zijn sterke vrouwen die hier leven, naast de hitte en droogte is er de dreiging van overstroming van de Kuenene. Angola heeft een dam gebouwd voor irrigatie van landbouwgrond, is er teveel water dan wordt de dam open gezet. Dan is er een waarschuwing van 30 minuten om alles in veiligheid te brengen. Zo is er minimaal ieder jaar een overstroming. Reden waarom de nieuwe chalets hogerop gebouwd worden, het zwembad opgeknapt moet worden en de campsites aan de rivier nog niet klaar zijn. Bomen zijn al gekocht om voor de broodnodige schaduw te zorgen en de grond voor de chalets is klaar om ingezaaid met gras te worden. Er is werk, veel werk en de werknemers komen uit de buurt. Krijgen ze salaris dan zijn ze vaak weken verdwenen. Tijdens het kopen van de grond is er afgesproken dat voor het werk alleen werknemers uit dit gebied te werk gesteld mogen worden.

Ondanks dat we die dag de enigste gasten zijn, wordt er veel werk gedaan aan het diner. Vers gebakken brood, gepaneerde kipschnitzel met verse groenten en rijst. Een overheerlijk chocoladetoetje en we zitten vol. Samen met Hanta en Sophia nemen we een afzakkertje aan de bar, dit zijn voor hun ook de sociale contacten in dit afgelegen gebied.

De dagtemperatuur kan oplopen tot 50 graden en ook vandaag is het heet, afkoelen doet het maar weinig. We gaan slapen met zoveel mogelijk ramen open. 

SWAPO werd opgericht op 19 april 1960 door Andimba Toivo ya Toivo als opvolger van Ovamboland People’s Organization (OPO). OPO heette voor 1959 nog Ovamboland People's Congress (OPC), een beweging die in 1957 was ontstaan. De reden van de naamsverandering naar SWAPO was om de beweging een nationaler karakter te geven en niet enkel meer de Owambo's te vertegenwoordigen. Het doel van SWAPO was om zich te verzetten tegen het systeem van contractarbeid en gedwongen verhuizing, ingesteld door de Zuid-Afrikaanse bezetter die apartheid had ingevoerd. Tevens had SWAPO zich een onafhankelijk Namibië ten doel gesteld. Sam Nujoma werd gekozen als president van SWAPO.

Etosha is home to the common zebra and the Hartmann's mountain zebra (with stripes on its legs and white belly) Volgens een wel doordachte procedure waarbij zo min mogelijk lijden en trauma’s voor de olifanten zou ontstaan. Gehele familiegroepen werden het slachtoffer zodat er geen wezen overbleven. De dieren werden verdoofd en daarna getransporteerd naar de slachtruimte. Binnen 8 minuten na het doden werden alle ingewanden verwijderd en het dier gefileerd. Op deze manier was ieder deel gereed voor menselijke consumptie en werd er niets onnodig verspeeld. Hoewel het voor ons Europeanen wellicht wat vreemd in de oren klinkt om olifantsvlees te eten was dat in deze contreien heel gebruikelijk hoewel dat tegenwoordig niet vaak meer op het menu staat. Bij Olifantsrus is de metalen constructie nog zichtbaar waar de slachting plaatsvond, ter nagedachtenis aan deze dieren.

Olifantsrus is geen groot camp en vandaag is er voldoende plaats om te kiezen op welke plek we de daktent opzetten. Onderweg van Dolomite camp naar Olifantsrus zien we hetzelfde als gisteren.

Koude nacht, dat verwacht je niet met deze temperaturen overdag, blij dat we dikke dekbedden bij ons hebben.

vrijdag 1 oktober

We hebben het ritme te pakken, vroeg op, koffie maken, tent opruimen, nog meer koffie en wat zwart brood met kaas erbij. Ieks, water wordt niet heet, de uitlaat van het gas zit vol stof, met wat gemor drinken we een sapje en de auto in. Om 07:00 onderweg naar Okaukuejo. Het is een lange weg en we stoppen bij verschillende waterhole wat er te zien is, verder is er onderweg hetzelfde te zien als gisteren en eergisteren. Stil blijven staan bij een waterhole levert echt de mooiste beelden op. Okondeka ziet er op het eerste moment niet interessant uit,als we de auto verplaatsen verschijnen er 3 leeuwen. Onverstoord banjeren ze naar het waterhole en vervolgens het pad over naar een schaduwrijk plekje onder de struiken. Bham, daar ploffen ze neer, kijken achteloos langs ons heen de verte in en gaan relaxt en uitgestrekt liggen. Over 10 minuten rij je met de auto langs de struiken en merk je ze niet op, Neem je tijd en kijk, observeer en vertraag, vaak levert dat mooie momenten op :)

Verder langs de zoutpan komen we nog een leeuw tegen, die heeft de weg ingenomen en blijft rustig en onverstoord liggen.

Okaukuejo, we maken kamp aan de rand van de campsite en beginnen met een verlaat ontbijt, scrambled eggs staan op het menu nadat John de gasbrander gefixt heeft. De ground squirrels durven goed het camp in te komen en eten uit je hand als je rustig blijft zitten. Een grote kudde olifanten komt strak langs het hek van het kamp, onverstoord en onverschillig over de indruk die ze maken, ze vervolgen hun eigen pad.

OOk deze nacht is pittig koud met veel bush geluiden. De zijramen van de tent laat ik half dicht zo blaast de koude wind niet tegen mij zij aan.

Zaterdag 2 oktober,

Heerlijk opstaan met koffie, om 07:30 is het pas 11 graden, en nog een hete kop koffie. Zo start de dag prima in de bush :)

Onderweg naar Halali komen we langs kilometers verbrand gras, soms ruikt het nog naar brand. Bij waterhole Salvatore zien we een zwart neushoorn, ook weer een mooie plek om veel te zien. Als we wegrijden zie ik in de verte een kudde olifanten, die zullen wel naar Rietfontein gaan. We zetten koers naar Rietfontein en gaan wachten op de olifanten. Het is druk bij dit waterhole, kudu - springbok - zebra’s - red hartebeest - black backed jackal. Dan komen van rechts links, echt overal vandaan de kuddes met zebra’s. Alle kuddes lopen door elkaar, kruisen elkaar, en gaan met hun eigen kudde weer verder. het aantal zebra’s is immens, zeker 250. De olifanten hebben zich nog niet vertoond, de zebra’s blijven staan, drinken en sommige kuddes gaan weer verder. Wachten - wachten en nog geen olifanten, nog 10 minuten, nog n paar minuten, we gaan. En ja, daar komen ze, je ziet het ook aan de rest van de dieren, alles blijft stokstijf stil staan. De olifanten banjeren door de kuddes heen en gaan aan de poel drinken waar de zebra’s niet doorheen gelopen zijn. Olifanten stellen vers water erg op prijs! Top, veel gezien!

Halali restcamp: we hebben een bushchalet waarvan de hygiëne onder de maat is en waar enorm veel muizen rond lopen. Wat is dit camp achteruit gegaan. Het restaurant waar we tussen de middag proberen te eten is eveneens onder de maat, een simpel hamburger met frites wordt nog verprutst. Noodrantsoen blik maken we die avond warm, ondertussen de muizen blijven verjagen. Het is weekend en in Etosha zien we veel ZA en NAM nummerborden, de huisjes en campsites zijn bezet met families. Van het restaurant maken weinig mensen gebruik. Het waterhole is ook onderkomen, nee dit verdient geen aanbeveling.

Zondag in Etosha: we verkennen de omgeving richting Namutoni en hebben een mooie sighting bij het waterhole van Goas. Voor die avond hebben we een nightdrive op het programma, met een gids gaan we op pad en zien 5 zwarte neushoorns en een zeer oude olifant bull die in zn eentje een paar takken eet.

De brand die in Etosha  woedt is veroorzaakt door een boer die houtskool aan het maken was, het vuur is overgewaaid en is nog niet geheel onder controle.

Maandag is het uitgestorven in Etosha, alle weekend gasten zijn weg en we hebben het park bijna voor ons alleen. We verlaten Halali en de muizen en gaan op weg richting Namutoni en uitgang Von Lindequist Gate. Richting Namutoni wordt het steeds groener. We rijden langs de zoutpan en gaan naar waterhole Tsumor. Hier is het druk met beesten en er zijn ook diverse auto’s van gasten die buiten Etosha verblijven. We lunchen in de auto om nog vanalles te zien en gaan dan rustig op weg naar Onguma Bush Camp. De laatste stop is bij 2 palmen waarvan er een nog fier staat en de ander troosteloos gesneuveld is.

Direct achter de Von Lindequist Gate is de ingang van Onguma Bush Camp, onze temperatuur wordt gemeten en dan mogen we door het park naar onze bestemming rijden. De weg is hier goed aangegeven met duidelijke bordjes, een hele verbetering dan de aanwijzingen in Etosha.

Met een welkomstdrankje worden we ontvangen in Onguma Bush Camp, na het inchecken gaan we naar onze voortreffelijke kamer, wat een luxe, whow.

Voordat we onze tassen uitgepakt hebben is er een klopje op de deur dat er een olifant bij het waterhole staat. Camera mee en kijken, ik kruip de toren bij het zwembad in en sta bijna naast de olifant, chill

Het restaurant kijkt uit over het waterhole en we hebben de beste tafel. De goede bediening zorgt goed voor ons en je waant je in een eerste klas frans restaurant. Het diner begint met een salade, daarna game beef en een lemon meringue pie als toetje. Nog n fles wijn erbij , genieten met n hoofdletter.

Dinsdag 5 oktober

Heerlijk uitgeslapen, ontbijt om 07:30 met heerlijke sapjes, vers fruit met yoghurt en cereals, vers gebakken brood en croissantjes en naar wens nog omelet met een topping. Een meerval zwemt rond in het water voor het terras, ligt stil en jaagt op de kleine visjes, breakfast with a view

In de binnentuin werk ik het dagboek bij en zorgt John dat alle apparatuur schoon en weer opgeladen is. In de middag krijg ik een massage van Selma, een lokaal opgeleide masseuse. Opleiding en motiverend begeleiden levert goed personeel op, Onguma doet het goed op dat gebied, ook met het restaurantpersoneel, compliment!

In de namiddag gaan is er een sundowner, we pikken nog een stel op bij AOBA camp en krijgen dan de uitleg van de sundowner. het is meer een gamedrive en ondertussen de zon zien ondergaan. Petrus is de guide en weet goed de weg in het park. Het is een pittige chauffeur die gelukkig weet waar de gaten in de weg zitten. We zien een dik dik, olifant en een cheetah met jong. En dan horen we een leeuw brullen, waar dan? We razen door het park en vinden de leeuw, hij loopt imposant rond en brult tegen een andere leeuw een paar km verderop. Gisteren hebben ze gevochten en het territorium is nog niet verdeeld. Imposant en brullend loopt hij rond, geweldig om te horen en te zien.

In het donker en bij een vuurtje genieten we een eind verder weg van een gin & tonic, een verlate sundowner. We zijn pas om 20:00 terug van de sundowner en gaan direct aan tafel, douchen doen we straks wel.

Op het menu staat: rode biet carpaccio - oryx steak en triffle na. Flesje wijn erbij en relaxt nagenieten.Wat een geweldige sundowner.

Woensdag checken we na het ontbijt uit en vertrekken naar Okonjima, onderweg doen we nog boodschappen in Otjiwarongo. De Superspar in Otjiwarongo heeft een groot assortiment, normale spullen maar ook veel grootverpakkingen voor mensen die veraf wonen en maar eens in de 6 of 8 weken komen voor boodschappen. Dit wordt dan vaak gecombineerd met een bezoek aan de kapper, tandarts, film en een keer uit eten.

Een vroege lunch , tanken en op naar Okonjima. De Africat foundation

Okonjima Nature Reserve, today, is recognized as one of the premier places to stay to witness carnivores and other endangered species like the aardvark, pangolin and brown hyaena in the wild and to be educated about conservation. Its’ emphasis on authenticity, on luxury and on the environment has made it a jewel in Namibian tourism. Part of the symbiotic relationship is that monies raised through the Okonjima Nature Reserve, help to fund the important conservation research (https://africat.org/our-projects/) programmes and education projects with which the Hanssens are also engaged, under the banner of AfriCat.

The AfriCat Foundation was born in the early 1990’s, a Namibia registered non-profit organization which started out primarily as a welfare organization, and has since become focused on educating Namibia’s youth and on research projects which are essential in accomplishing its mission of the long term conservation of Namibia’s wildlife in their natural habitat, but in an enclosed conservation area. To effectively manage carnivores and other species within a closed reserve, a thorough understanding of their altered ecology is needed to make informed management decisions.

This symbiotic relationship which exists between the AfriCat Foundation and the Okonjima Nature Reserve is imperative to the continued survival of our wildlife – without education and research, the essential conservation of many species would falter … Equally, without the partial financial support contributed by the visitors who stay at the Okonjima Nature Reserve, neither would survive!

We checken in bij de grote lodge , vullen het papierwerk in en boeken de activiteiten voor de komende dag. En dan op naar Omboroko campsite, helemaal alleen in de bush en nada bereik, maar wel een zwembad op loopafstand. De plaats waar we de auto parkeren heeft een overkapping met achter de douche en toilet, voor is een grote ruimte met een wasbak en aanrecht. Prima ruimte om de auto te parkeren en uitzicht op de bush. De bush is dicht en laag, toch kunnen we er niet overheen kijken. We installeren ons en genieten van de bush. Als we wat stil zitten komt er een stel dikdiks kijken. Mannetje en vrouwtje zijn samen, ze scharrelen wat in de bush en storen zich niet aan ons. Verder is het stil, gevaarlijke dieren zitten er niet in deze omgeving…. Bloedheet is het, een klein stukje wandelen kan doordat je af en toe in de schaduw loopt, de Omboroko Mountain op klimmen om van de zonsondergang te genieten is met toch teveel. Vanuit onze plek is dat prima te zien.

We verzamelen alles wat we nog in de foodbox hebben en maken een lekker maal met een goed glas wijn. Hout voor kampvuur is er voldoende en met een wijntje in de vlammen kijken maakt lekker slaperig. De bush blijft stil……….. Na het laatste wijntje dekken we het vuur met een metalen ton af en kruipen de auto op en de tent in.

Guests are encouraged to seek some self-reflection and solace in the Namibian wilderness, surrounded by Okonjima’s striking natural beauty and abundant wildlife. Between early morning and afternoon game drives, guests may go on a self-guided hike along one of three well laid-out hiking trails. The trails vary between four and six kilometres and, clearly marked, they meander along spectacular landscapes where wildlife abounds.

The trails start a short distance from either of the Okonjima Lodge camps.

Encounter all kinds of wildlife and birds whilst immersing yourself in the Okonjima wilderness.

De volgende dag worden we opgehaald en gaan we naar het Day Centre, we krijgen uitleg over de Foundation en worden over het terrein rondgeleid. We zien de cheeta's die herstellen of die hier ook niet meer weg kunnen omdat ze niet in het wild kunnen leven. Het leven van de cheeta's en de boeren  loopt niet altijd goed samen. Het is een uitdaging om de natuur te behouden maar als boer is het ook een uitdaging om een boterham te verdienen.

https://okonjima.com/africat/

Na de rondleiding gaan we op onze eigen campsite lunchen en douchen! Laat in de middag worden we opgehaald om de sundowner / game drive te doen. Eerst een drankje in het day centre en dan gaan we op stap. In de jeep zitten 2 amerikanen, gepensioneerde fire fighters en een zwitsers stel. Onze gids legt de werking van de collars ( boord met gps tracking) uit en gaat rijden. We rijden door allerlei vegetatie en stoppen bovenop een berg, van hieruit hebben we een geweldig uitzicht op het hele terrein. Maar ook hier is het niet duidelijk waar het luipaard wat we zoeken is. Dan weer de jeep in, verder zoeken, de gids is erg gedreven om het luipaard te vinden. Ons luipaard heeft ook een jong van een jaar. En dan horen we wat op de tracker, dan weer niet. We rijden diep de bush in, armen binnen boord en gas erop. Stoppen, luisteren en weer verder, wat een zoektocht. Het begint al te schemeren en nog niks gevonden. En dan ……….gevonden, onder een boom is ze aan het uitrusten, de kill hangt nog vers boven in de boom. Haar dochter is nergens te zien. De jeep staat er kort bij en de gids haalt de koelbox uit, een mooiere plek voor een gin & tonic is er niet. Proost!

Iedereen geniet en na het maken van voldoende foto’s is het heerlijk relaxen, whow :)

Door de struiken en de dichte bush rijden we terug en worden we afgezet bij onze campsite.Douchen, een stuk vlees op de braai met mn laatste Savannah is een mooie afsluiting van dit avontuur.

The AfriCat Foundation  Okonjima 

De volgende dag vertrekken we naar Windhoek. Alles wat we van eten niet meer nodig hebben en ook wat kleding laten we achter voor Jim. Jim is verantwoordelijk voor Omboroko campsite en woont ook aan de voet van de berg. Hij woont hier samen met z'n vriendin en ondanks z'n salaris ziet het eruit alsof hij wel ‘n extraatje kan gebruiken.

We rijden naar Okahandja en stoppen voor een kop koffie en kopen billtong voor thuis. De Woodcraft Market ertegenover is open en ja, een souvenir willen we nog kopen. We steken de straat over en zijn al gespot, iedereen wil ons in de shop hebben. Door Corona zijn de toeristen massaal weggebleven en wij zijn een mooie prooi… Iedereen wil je aandacht hebben , miss… sir… phff we kunnen niet alles kopen. De prijzen zijn belachelijk, we kopen wat kleins en maken dat we wegkomen. Beter dat hier eerst een grote bus met toeristen stopt.

Door naar WIndhoek, tanken en de auto inleveren. Wat is het druk rond Windhoek, vanuit het hoge noorden zijn we dat niet gewend. Bij Asco is het drukker dan toen we vertrokken. De auto wordt gecontroleerd en dan worden we naar Villa Vista gebracht.

Midden in de stad, bovenop de heuvel met een heerlijk briesje. Douchen en een powernap, vanavond lekker uit eten.We eten vanavond bij Joe’s Beerhouse dat op loopafstand van Villa Vista ligt. Wat een mooie tent en een heerlijke atmosfeer. Na het eten drinken we nog wat aan de bar en worden door een taxi thuis gebracht.

Onze laatste dag in Windhoek is nu echt aangebroken, douchen mooie kleding aan, ontbijten en dan lopen we naar het centrum, denk ik. We verlopen ons en we gaan verder van het centrum af als erheen. Dan maar een van de kleine taxis in en ons af laten zetten. Het centrum heeft ook last van leegstand, de Craft market is op een enkele kraam na niet bezet. Windhoek heeft een mooi centrum met veel oude gebouwen en er staat altijd wel een briesje. Na de lunch gaan we terug naar Villa Vista waar we worden opgehaald voor de rit naar het vliegveld. Met de nachtvlucht gaan we naar Frankfurt.

Met een inspirerende dosis verwondering gaan we naar huis. De beelden voor altijd op onze eigen harde schijf en in ons hart

John en Hannie